مربیان بدنسازی در دوره کرونا چه کردند

روزگار کرونا خیلی عجیب بود. اتفاقات غیر قابل پیش بینی در این روزگار افتاد. به یکباره همه چیز در همه دنیا تغییر کرد. همه ما مجبور بودیم تا جایی که می شود جایی نرویم. در خانه بمانیم و همه کارهایمان را از خانه و از راه دور انجام دهیم. بیش از همه روزی به اینترنت معتاد و در واقع محتاج شدیم. حتی خرید هایمان را هم از راه دور انجام دادیم. هر کسب و کاری سعی کرد خودش را آپدیت کند و بتواند در این روزگار نیز پولی در بیاورد. اما خیلی ها کارشان جوری بود که نشد. به طور مثال مربیان باشگاه های بدنسازی که هر روز جلسات حضوری داشتند. خود من کسی را می شناسم که در این روزها شرایط سختی را گذراند. باشگاه ها به دستور مقامات رسمی تعطیل شدند. حتی در روزهای امیکرون هم باز هم باشگاهش شلوغ نبود. مراجعین و ورزشکاران مجبور بودند با ماسک سه بعدی ورزش کنند تا نکند کرونا بگیرند. اما پس از چند روزی دیدند نمی شود با ماسک ورزش کرد و باشگاه را کنار گذاشتند.

روزهای سخت تمام شد. خداروشکر خیلی ها دوباره از صفر شروع کردند. ما ایرانی ها این قدر سختی کشیدیم که انگار عادت کردیم از صفر شروع کنیم. وقتی جنگ شد خیابان ها خراب شد و دوباره از صفر شروع کردیم به ساختن. وقتی انقلاب شد خیلی چیزها از بین رفت و دوباره شروع کردیم به دوباره ساختنش. و این دوره نیز سختی خودش را داشت. من یکی که هیچ وقت یادم نمی رود. یادم نمی رود مادرم تلفنی با چه خواهشی می گفت به خانه ام بیا و من از ترس کرونا به دیدارش نرفتم. و چه مادرهایی که زمانی که جان باختند در غم دلتنگی فرزندی بودند. کرونای کوچکی که اصلا به چشم ما دیده نمی شد چه به حال ما آورد. حتی خیلی از افراد سرشناس جانشان را از دست داند. کسانی مثل مهرداد میناوند و علی انصاریان و خیلی از بازیگران. این ویروس به هیچ کس رحم نکرد. اما ای کاش وقتی می رود ما به خودمان رحم کنیم. این قدر سرد و بی احساس نمانیم و دوره همی هایمان مثل قبل باشد. ای کاش این دور ماندن ها کاری نکرده باشد کسی را فراموش کرده باشیم. کسی که شاید در این روزها خیلی به ما نیاز داشته باشد.